Privjeg je običaj plemstva Vlaha od vremena njihovog dolaska, koji se prenosi s kolena na koleno. Meštani sela Rakova Bara trude se da ovaj običaj ne prekidaju, kako ne bi pao u zaborav.
Seoski obicaj je da od prikupljenog drveta kojeg su seoski mladići prikupili od svojih meštana ili su sami donosili, u centru sela zapale veliku vatru – privjeg a oko vatre grupa muškaraca (uvek paran broj) formira kolonu u obliku zmije koja igra oko vatre. Prva polovina muškaraca u kolu vuče kolo napred a druga polovina nazad sa ciljem da kolovođa – prvi igrač u kolu ugura keca-poslednjeg igrača u vatru.
Momci od podneva do uveče sakupljaju drva od svakog domaćinstva koje daje po jednu granu ili drvo dužine oko tri metra koja se u centru sela postavlja na jednu gomilu da bi se uveče uplaio ,,Privjeg’’.
Posećuje se u toku dana i groblje gde se isto namenjuje mrtvima, a smisao svega toga je da se prisetimo svojih predaka koji nisu više među nama.
Uveče, kada se upali Privjeg, ranije se palio tako što se puškom pucalo u postavljenu slamu, a danas se to čini šibicom ili upaljačem i kada se vatra upali, ona se namenjuje od starne žena svojim mrtvima, jer Vlasi smatraju da je onaj svet taman i hladan, a vatra je topla i svetla, odnosno namnejuje se vatra, svetlost i toplota.
Sva hrana koja je doneta od kuće namenjuje se mrtvima, žene stanu oko vatre, podignu ruke i namenjuju.
Vlasi neguju kult mrtvih, odnosno poštuju svoje pretke, što je u ovom slučaju jako bitno. Sve to vodi poreklo iz vremena kada nismo pripadali hrišćanskoj veri, iz vremena paganskih običaja, pa i Sloveni su nekad imali pre nego što su primili hrišćansku veru, imali svoj ritual, ali se kod Vlaha sve to sačuvalo i do danas u kulturološkom smislu i običaju.
Nakon što se nameni vatra mrtvima, onda počinje igra oko vatre koja se naziva Marga.
Na taj način veruje se da zmija-zmaj sama sebe pojede (kolovođa-glava zmije pojede keca-rep zmije). Zmija ili zmaj koji sami sebe pojedu predstavljaju simboliku umiranja stare a rađanje nove godine. Praznik se poklapa sa činjenicom da dan počinje da biva duži a noć kraća, u tom vremenskom periodu.
Priveg se praktikuje u porodičnoj i seoskoj varijanti. Porodični se priređuje na godišnjicu smrti pojedinca, a seoski na Mesne i Bele poklade, kada se pali jedna velika vatra za sve pokojnike sela. Ovaj drugi, karakterističan inače za sela zbijenog tipa, napušten je gotovo svuda početkom šezdesetih godina ovoga veka. Zadržao se jedino u Rakovoj Bari kod Kučeva, a 1990, nakon tri decenije pauze, obnovljen je u Debelom Lugu kod Majdanpeka.
,,Privjeg’’ je i društveni događaj oko kojeg se okuplkja cello selo.
Ovakvi obredi, živi prema mrtvima, podrazumevaju zadovoljenje njihovih ne samo duhovnih i emocionalnih potreba već i telesnih, počiva na verovanju da se posle smrti duša i telo ne razdvajaju već da čovek ostaje celovit.